เวลาประมาณตีสาม เป็นยามวิกาลที่ผู้คนกำลังหลับใหล แต่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งของจังหวัดอุบลราชธานี เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มปลุกเด็กๆ ให้ตื่นนอนเพื่อเดินทางเข้ากรุงเทพฯ ไปพบกับ “คนในจดหมาย” ที่ใช้สรรพนามว่า พี่ ป้า น้า อา หรือ แล้วแต่จะลงท้ายข้อความในจดหมายที่เขียนถึงเด็ก
รถทัวร์เริ่มออกตัวได้สักพัก ดิฉันและเด็กๆ เริ่มมีอาการท้องไส้ปั่นป่วน ด้วยความง่วงและเมารถ พวกเราจะถือถุงพลาสติกใส่ไว้ในมือตลอด ถ้ารู้สึกอยากอาเจียนตอนไหนก็กางถุงทันที แต่ก็ยังมีเสียงปลอบประโลมของพี่ๆ คอยให้กำลังใจเป็นระยะ เด็กๆ คงได้แต่คิดอยู่ในใจด้วยความอดทน “เมื่อไหร่จะถึงพี่พักหนอ” พรุ่งนี้เด็กๆ จะได้แวะเที่ยวทะเลบางแสนและได้ทานอาหารทะเลสดๆ เมื่อมาถึงที่พักแล้ว เด็กๆ ต่างตื่นเต้นกับที่พักแสนสบาย น้ำอุ่นชโลมกาย แล้วก็คงคิดในใจเป็นครั้งที่ 2
“เมื่อไรจะเช้านะ จะได้เล่นน้ำทะเลสักที”
ในที่สุดวันรุ่งขึ้นก็มาถึง เด็กๆ ได้สัมผัสน้ำทะเลเป็นครั้งแรก ได้ทานอาหารทะเลเป็นมื้อกลางวัน ท่าทางแห่งความสุขของเด็กๆ ที่ได้สัมผัสน้ำทะเลเป็นครั้งแรก ยังคงอยู่ในความทรงจำดิฉันตลอด ดิฉันหายเหนื่อย หมดความกังวลใดๆ เมื่อเห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะบนใบหน้าน้อยๆ เหล่านั้น ระหว่างเดินทางกลับที่พัก ก็ยังคงได้ยินเสียงแจ้วๆ ของเด็กตลอดทาง บรรยากาศช่างแตกต่างจากเมื่อวานอย่างสิ้นเชิง
“หนูไม่ได้กระโดดลงน้ำทะเล เหมือนโดดน้ำคลองที่บ้าน ต้องค่อยๆเดินลง กลัวคลื่นนิดๆ”
“น้ำทะเลทำไมเค็มจังคะ หนูกลืนเข้าไปหลายอึกเลย”
“หนูอยากมาอีก อยากให้พ่อ แม่ กับน้อง มาเล่นน้ำด้วย”
ขณะที่รถกำลังมุ่งหน้าพาเด็กๆ มาสถานที่จัดงาน “สุขสันต์วันครอบครัว ซี.ซี.เอฟ.” เด็กๆ คงจะตื่นเต้นอย่างที่สุดและคิดในใจอีกครั้งก่อนพบหน้าผู้อุปการะ “จะได้พบหน้าท่านแล้ว อย่าลืมของฝากให้ท่านเด็ดขาด”
บรรยากาศวันที่เด็กๆ ได้พบกับผู้อุปการะของเขา คงเป็นวันที่ทั้งสองฝ่ายจะจดจำไม่ลืม เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้สบตา ได้ทักทาย ได้จับมือ ได้โอบกอดกัน ได้ขอบคุณที่ให้โอกาสพวกเขาได้ออกมาเที่ยว ได้ออกมาเจอโลกกว้าง เป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยายเป็นความรู้สึกได้ ดิฉันได้แต่เพียงบอกเด็กๆ ให้เก็บความสุขในครั้งนี้ไว้เป็นภาพแห่งความทรงจำ เมื่อพวกเขานึกถึงน้ำทะเล เขาจะนึกถึง “คนในจดหมายผู้ใจดี” คนนั้น คนที่มีเมตตาและเป็นกำลังใจให้พวกเขาตลอดเวลา
ทั้งทรายดูด ทั้งน้ำทะเลซัด แต่ทีมชักเย่อของเด็กๆ ก็ไม่ยอมแพ้
ท้องฟ้าแจ่มใส คลื่นลมกำลังดี การเดินทางมาทะเลครั้งนี้มีความสุขจริงๆ
ศิริวรรณ แท่นแก้ว
ผู้ประสานงานภาค
1 สิงหาคม 2559
