ผมใช้ความพยายามจะเรียบเรียงเรื่องนี้อยู่เป็นเวลานาน หลายต่อหลายครั้งด้วยอาการน้ำใสคลอที่เบ้าตา และมือชาไม่ให้ความร่วมมือ มันไม่ได้เป็นความรู้สึกเศร้าหรือเสียใจ แต่เป็นอาการที่บังคับตัวเองไม่ได้ เมื่อนึกถึงบทสนทนาระหว่างเด็กน้อยวัยไร้เดียงสา เป็นบทสนทนาระหว่างการเยี่ยมเด็กๆ ในพื้นที่การดำเนินงานของ โครงการพัฒนาเด็ก ซี.ซี.เอฟ. จังหวัดชัยภูมิ

ใกล้ถึงวันแม่แล้ว ผมก็ได้สอบถามเด็กๆ ว่า ถ้านึกถึง “วันแม่” พวกเรานึกถึงอะไร เด็กหลายคนตอบว่า นึกถึงดอกมะลิ การกอด การหอม กับข้าวของแม่ คำตอบซ้ำๆ กันอยู่อย่างนั้น แต่มีคำตอบหนึ่งที่ทำให้ผมต้องสงสัย “น้องกันย์สุดา” ตอบว่า “นึกถึงไม้เอก?”ผมงงในคำตอบและถามต่อว่าทำไมถึงได้นึกถึงไม้เอก?

“ถ้าไม่มีไม้เอก ก็เหมือนไม่มีแม่ ไม่มีพ่อ เหมือนหนูในวันนี้” เธอตอบกลับมา ผมเข้าใจว่าคงเป็นไม้เอกที่สะกดอยู่ในคำว่า “แม่” และ “พ่อ” ผมถามต่อว่าทุกวันนี้หนูอยู่กับใคร เธอตอบว่า “อยู่กับย่า”

น้องกันย์สุดาอาศัยอยู่กับย่า  เพราะแม่ทิ้งไปตอนยังเล็ก “นางลำดวน” ผู้เป็นย่าก็ต้องคอยมอบความรักแทนพ่อและแม่ที่แยกทางกัน เป็นผู้มอบอ้อมกอดและเป็นตัวแทนให้เธอได้กราบแทบเท้า ในวันที่เธอ “ไร้ไม้เอก”

ผมยังติดใจและเอาเรื่องของเธอออกจากหัวไม่ได้ เมื่อกลับไปดูข้อมูลเด็กที่อยู่ในความดูแลของมูลนิธิฯ ในพื้นที่จังหวัดชัยภูมิ พบว่ามีหลายครอบครัวที่มีชีวิต ขาดๆ วิ่นๆ  อย่างน้องกันย์สุดาอยู่ถึง 485 ครอบครัว จากทั้งหมด 1,900 ครอบครัว ผมก็ได้แต่สะท้อนใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับบ้านเมืองนี้ ผู้คนในสังคมรู้หรือไม่ว่าทุกวันนี้ “การลงทุนในเด็ก” นั้นเพียงพอไหม? การลงทุนที่จะทำให้เด็กๆ มีความอบอุ่น การลงทุนที่จะทำให้เด็กๆ ได้เติบใหญ่เป็นคนดีของสังคม

หนึ่งในนั้นที่กำลังตอบโจทย์คือ มูลนิธิ ซี.ซี.เอฟ. ครับ แม้ว่าเราจะ “รำมวยไม่เก่ง” แต่ “ชกถูกเป้า” เพราะเมื่อรู้ว่าเด็กหิวเราก็มอบอาหารเช้า มอบคลังอาหารในครัวเรือน เมื่อรู้ว่าเด็กหนาวเราก็มอบผ้าห่มเสื้อกันหนาว มอบกิจกรรมครอบครัวอบอุ่น เมื่อรู้ว่าเด็กเจ็บป่วย เราก็สนับสนุนเรื่องการดูแลสุขภาพและการรักษาพยาบาล เมื่อรู้ว่าขัดสนเราก็มอบทุนการศึกษา และอีกหลายอย่างที่มูลนิธิฯ ดำเนินการได้ตอบโจทย์ของคำว่า การลงทุนที่คุ้มค่าในเด็ก

สาโรจน์ สิริเมือง
ผู้ประสานงานภาค
1 สิงหาคม 2559