วันที่ 12 สิงหาคม ของทุกปี เป็นวันเฉลิมพระชนมพรรษา สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ "แม่ของแผ่นดิน" และยังเป็น"วันแม่แห่งชาติ" มี "ดอกมะลิ" ใช้เป็นสัญลักษณ์ ดอกไม้สีขาว ส่งกลิ่นหอมได้ไกลและนาน อีกทั้งยังออกดอกตลอดทั้งปี เปรียบได้กับความรักบริสุทธิ์ของแม่ที่มีต่อลูกไม่เสื่อมคลาย

วาระโอกาสสำคัญต่อ "ลูกๆ" ที่จะแสดงออกถึงความกตัญญูรู้คุณ รวมถึงเด็กยากไร้อย่างเด็ก ซี.ซี.เอฟ. ด้วยเช่นกัน แม้จะมีชีวิตที่ขาดวิ่น ไม่สมบูรณ์แบบ แต่จิตใจดวงเล็กๆ ของน้องๆ ซี.ซี.เอฟ. ยังคงงดงามตามวัย ความรักที่มีต่อบิดามารดรไม่ได้น้อยไปกว่าคนอื่นๆ

เด็ก ซี.ซี.เอฟ. อาจจะไม่สามารถแสดงความรักในวาระโอกาสวันแม่ ด้วยการซื้อของขวัญราคาแพง ด้วยฐานะที่ยากจน ชีวิตความเป็นอยู่ที่วันๆ ก็ลำบาก แต่สิ่งที่เด็ก ซี.ซี.เอฟ. ทำได้นั่นคือการประพฤติตนให้ดีงาม ขยันหมั่นเพียร จนสามารถก้าวข้ามพ้นความยากไร้ไปสู่ชีวิตที่ดีขึ้นได้

เรียงความ "การสำนึกถึงพระคุณแม่" โดย นาตยา จินดาอูน หนึ่งในเด็ก ซี.ซี.เอฟ. ที่เธอเขียนขึ้นในระหว่างการเข้าร่วมกิจกรรมค่ายเยาวชนอุดมศึกษา ประจำปี 2556/57 ซึ่งเธอได้รับทุนการศึกษาในระดับอุดมศึกษา ได้แสดงถึงความรู้สึกของเธอต่อแม่ได้อย่างลึกซึ้งและจริงใจ

การสำนึกถึงพระคุณแม่

“รักใดเล่าจะเท่ารักแม่” แม่ผู้ให้กำเนิด ให้ชีวิต ให้ทุกสิ่งทุกอย่าง คอยเฝ้าเลี้ยงดูเอาใจใส่เรามาตั้งแต่เล็กจนเติบโตมาถึงทุกวันนี้ โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆ เลย สิ่งที่หวังมีเพียงสิ่งเดียว คือ เห็นลูกๆ มีความสุข ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานและครอบครัว

พระคุณของแม่เปรียบกับอะไรไม่ได้เลย มันมากมายมหาศาลยิ่ง แม่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เล็กจนโต ให้ความรักความอบอุ่น ให้การศึกษาและทุกอย่างที่ลูกเอ่ยปากขอ หนูและน้องสาวเสียพ่อไปตั้งแต่อายุ 14 ปี และน้องสาวอายุเพียง 11 ขวบเท่านั้น และที่เป็นภาระหนัก คือ หนูและน้องมีแม่แค่คนเดียวที่ทำหน้าที่แทนพ่อทุกอย่าง ทำนา แม่ก็ทำคนเดียว กว่าจะถึงเสาร์+อาทิตย์ที่หนูจะได้หยุดเรียนแล้วมาช่วยแม่ก็หลายวัน แม่ต้องเหนื่อย ต้องลำบากคนเดียว และต้องเลี้ยงหนูกับน้องสาวอีก ต้องหาข้าว หาเงินให้หนูและน้องได้ไปโรงเรียน ความรู้สึกในตอนนั้น หนูคิดว่าจะไม่เรียนต่ออีกแล้ว เพราะสงสารแม่ แต่แม่ของหนูก็คอยให้กำลังใจมาโดยตลอด ถึงแม่จะเป็นคนไม่ค่อยแสดงออกทางกาย ไม่ค่อยกอดเหมือนแม่คนอื่นๆ เขา แต่หนูก็รู้สึกได้ถึงความรัก ความห่วงใย ที่ท่านมอบให้กับหนูและน้องสาว

ชีวิตแม่ลำบากมาทั้งชีวิต และตอนนี้แม่หนูก็ยังลำบาก ต้องมาทำงานที่ กทม. เพื่อส่งเงินให้หนูได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัย หนูต้องอยู่บ้านเพียงลำพังกับน้องสาว ครอบครัวของหนูซึ่งเหลือเพียงสามคนแม่ลูกเท่านั้น แต่ก็ต้องอยู่คนละที่ แต่หนูก็ไม่เคยท้อแท้เพราะมองรูปแม่ และคิดถึงคำที่แม่เคยบอกว่า “ลูกเป็นความหวังของแม่” คำนี้มันก้องอยู่ในหัวหนูตลอดเวลา สิ่งเดียวที่หนูจะทำให้ท่านมีความสุขได้ ในตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ คือ เรียนให้จบ ประสบความสำเร็จ เป็นคนดีดังที่ท่านยอมเหนื่อย ยอมทำทุกอย่าง ยอมทิ้งให้หนูกับน้องอยู่บ้านตามลำพัง เพื่อมาทำงานหาเงินส่งให้หนูมีอนาคตได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัย ถึงครอบครัวหนูจะไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคนอื่นๆ แต่หนูก็ภูมิใจที่ได้เกิดเป็นลูกแม่ และขอเกิดเป็นลูกแม่อย่างนี้ทุกชาติไป

นาตยา จินดาอูน