“ดิฉันเลี้ยง น้องพลับ มาตั้งแต่เกิด เพราะพ่อและแม่เขาเลิกกัน แม่ของน้องต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัด เพื่อหาเงินมาใช้หนี้ธนาคารที่ ไปกู้เงินมาดูแลยายที่ป่วย ตอนนี้ยายก็เสียไปแล้ว แต่หนี้ก็ยังคงอยู่   ดิฉันดูแลมาตั้งแต่แบเบาะ หาเงินซื้อนม  คอยป้อนข้าว  ตอนนี้น้องอายุ 6 ปี แล้ว แต่ยังเดินไม่ได้ ทำได้แค่คลาน พอพาหลานไปหาหมอ จึงรู้ว่า เป็นกล้ามเนื้ออ่อนแรงเดินไม่ได้ ” คำพูดที่ออกจากความรู้สึกของ ป้ายุ ซึ่งเป็นป้าแท้ๆ  ของ น้องพลับ

 

          น้องพลับ เดินไม่ได้ตั้งแต่เกิด ป้ายุ ทำหน้าที่เป็นแม่ดูแลน้องมาตลอด   เมื่อถึงเกณฑ์เข้าโรงเรียน ป้าพาน้องไปเรียนที่ศูนย์พัฒนาเด็กเล็กใกล้บ้าน แต่ด้วยร่างกายที่ผิดปกติ ป้าต้องไปคอยดูแลน้อง เพราะน้องมีความรู้สึกช้า และทานข้าวเองไม่ได้ เดินไม่ได้  เวลาขับถ่ายต้องมีคนช่วย

           ป้ายุ ต้องคอยดูแล น้องพลับ จนไม่สามารถประกอบอาชีพอะไรได้ คนที่หารายมาเลี้ยงดูจึงเป็นลุงที่ทำนา และรับจ้างหารายได้มาเลี้ยงดู 3 ชีวิตในบ้าน   ช่วงนี้ดีขึ้นบ้าง ป้าส่งน้องไปเรียนที่โรงเรียนศึกษาพิเศษจังหวัดหนองคาย  ตอนกลางวันป้าจึงมีเวลาพอที่จะสานเส้นประคด (สายรัดเอวพระ) สานได้ 40-50 เส้น รับจ้างทักเส้นละ 1 บาท  มีรายได้วันละ 40-50 บาท พอเป็นรายได้ช่วยจุนเจือครอบครัว

           ป้ายุ ต้องพา น้องพลับ ไปหาหมอเดือนละครั้งเพื่อทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาลจังหวัดหนองคาย และรวมทั้งโรงพยาบาลศรีนครินทร์  จังหวัดขอนแก่น นัด 6 เดือนต่อครั้ง ซึ่งในเดือนมกราคม 2563 นี้จะตรวจสุขภาพอีกครั้ง และรอน้ำหนักของน้องลดลง ก่อนที่จะผ่าตัดเส้นเอ็นที่ขา

          “สงสารเขา  รัก น้องพลับ เหมือนลูก เป็นห่วงเหมือนลูก จะเลี้ยงน้องเหมือนแม่ทุกคนที่เลี้ยงลูก เพียงแต่ต้องดูแลน้องให้มากกว่าลูกคนอื่น เพราะเขาร่างกายไม่ปกติ ลูกของตนเองก็โตแล้วอายุ 22 ปีแล้ว ป้าก็เหลือแต่น้องคนเดียวที่ต้องดูแลเอาใจใส่ อยากให้หลานเดินได้ วิ่งเล่นกับเพื่อนได้ เหมือนเด็กปกติทั่วไป” เป็นคำพูดของป้าที่พูดถึงความรู้สึกลึก ๆ ที่มีอยู่ในใจตลอด 6 ปีที่ผ่านมาที่ทำหน้าที่เป็นแม่

          จึงเป็นความรัก ความผูกพัน ที่ ป้ายุ ดูแล น้องพลับ เป็นอย่างดีเหมือนลูกคนหนึ่ง โดยไม่เคยคิดที่จะทอดทิ้งและรังเกียจ  และไม่เคยคิดว่านี่คือภาระ

 

 หทัยทิพย์  อะโนดาษ  เจ้าหน้าที่โครงการพัฒนาเด็ก ซี.ซี.เอฟ.จังหวัดหนองคาย