"น้องแตงกวา"

รอยยิ้มสดใสที่ภายในซ่อนความลำบาก

เด็กหญิงสุกัญญา หรือ น้องแตงกวา เด็กผู้หญิงตัวเล็กจากตำบลไร่ใต้ อำเภอพิบูลมังสาหาร จังหวัดอุบลราชธานีด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริง สดใส ดูแล้วอาจไม่รู้ได้เลยว่าน้องแตงกวาต้องเผชิญกับปัญหาโรคประจำตัวหอบหืด โดยเฉพาะในช่วงหน้าฝนนี้ที่อากาศทั้งร้อน ทั้งชื้น

ครอบครัวของน้องแตงกวาไม่มีที่ดินทำกินเป็นของตัวเอง บ้านหลังเล็กของน้องจึงตั้งอยู่ในที่สาธารณประโยชน์ในหมู่บ้าน อาศัยปลูกกระต๊อบอยู่กันมาตั้งแต่รุ่นย่าของน้องแตงกวา จน ตชด 22 ได้มาสร้างบ้านหลังเล็กให้ใหม่เมื่อ 2 ปีที่ผ่าน

บ้านหลังเล็กของครอบครัวแค่เดินเข้าไปก็เห็นกาละมังใบใหญ่ 2 ใบ ตั้งไว้รองน้ำฝนจากหลังคารั่ว ไฟฟ้าแสงสว่างในบ้านมีเพียงหลอดไฟ 1 ดวง โทรทัศน์เก่า 1 เครื่อง บ้านนี้ไม่มีตู้เย็นถึงแม้มีผู้อยากบริจาคของเก่าให้ พ่อก็ไม่รับ เนื่องจากกังวลเรื่องค่าไฟฟ้าที่จะสูงขึ้นและจ่ายไม่ไหว บ้านนี้มีแค่หม้อหุงข้าวเก่า ๆ ไม่มีเตาแก๊สใช้ เวลาทำกับข้าวก็ใช้เตาฟืนที่หาเก็บไม้จากใกล้ ๆ ถึงแม้รอบบ้านพอมีที่ว่างก็ไม่กล้าปลูกผักสวนครัว เพราะกลัวว่าค่าน้ำประปาชุมชนที่ใช้จะสูงกว่า 60 บาท ที่จ่ายทุกวันนี้

รักแท้…ที่ไม่ทอดทิ้งกันแม้ในยามยาก

พ่อและแม่ของแตงกวาเคยทำงานรับจ้างเก็บผลไม้ที่ภาคตะวันออก แต่สุดท้ายต้องแยกทางกัน พ่อเลือกพาน้องกลับมาเลี้ยงดูเอง แม้แม่เคยมารับ น้องก็เลือกอยู่กับพ่อ เพราะสงสารพ่อที่แก่และป่วย ไม่มีใครดูแล “การได้อยู่กับพ่อที่แสนดี ถึงจะยากลำบาก ก็ยังเป็นความโชคดีของหนู” คำพูดของแตงกวาที่บอกชัดว่า ความรักไม่จำเป็นต้องมีพร้อมทุกอย่าง แค่ไม่ทอดทิ้งกันก็เพียงพอ

ความห่วงใยที่พ่อได้แต่เก็บไว้ในอก

ความกังวลใหญ่ที่สุดของพ่อคือ เมื่อแตงกวาจบ ป.6 จะยังมีแรงส่งลูกเรียนต่อหรือไม่ หากวันหนึ่งพ่อจากไป แตงกวาจะอยู่กับใคร จะยังมีโอกาสในชีวิตหรือไม่ แม้จะมีญาติอยู่หมู่บ้านใกล้เคียง แต่ทุกคนก็ล้วนแก่ชราและไม่มีใครพร้อมรับภาระนี้ต่อ

ร่วมเป็นแสงเล็กๆ ที่ต่อชีวิตและความฝันของแตงกวา

เพราะเด็กทุกคนควรได้ไปต่อ… แม้เกิดมาในวันที่ไม่มีอะไรพร้อม ท่านสามารถช่วยให้น้องแตงกวาได้เรียนต่อ มีอาหารดี ๆ และมีอนาคตที่ปลอดภัยยิ่ง ให้รอยยิ้มเล็ก ๆ ของเธอได้เกิดขึ้นอีกครั้ง