"น้องนินจา"

เติบโตมาโดยปราศจากความรักและไออุ่น

เติบโตมาโดยปราศจากความรักและไออุ่น ตอนอายุเพียง 2 เดือน พ่อและแม่แยกทางต่างไปมีครอบครัวใหม่ ทิ้งน้องนินจาไว้กับย่าที่แก่ชรา ลำพังเดินไปไหนก็แสนยากลำบาก แต่ย่าก็พยายามเลี้ยงดูหลานเต็มกำลัง จนน้องนินจาอายุได้ 6 ขวบ ย่าผู้ทำงานหนักมาทั้งชีวิตเกิดล้มป่วยกะทันหัน จำต้องส่งหลานให้ไปอยู่กับลุงเสกสรรค์ (พี่ชายต่างพ่อ) ที่ป่วยด้วยโรคร้ายแรงเรื้อรังไม่มีวันรักษาหาย เลี้ยงดูในบ้านที่มีห้องนอนเดียวสภาพทรุดโทรม

ไม่รู้ว่าวันไหนจะเป็นวันสุดท้ายของชีวิต

ลุงทนกัดฟันเลี้ยงหลานด้วยร่างกายอ่อนล้าจากภูมิคุ้มกันร่างกายไม่เพียงพอ ทำให้เกิดโรคแทรกซ้อนบ่อยครั้ง ทุก ๆ วัน ลุงยังฝืนลุกขึ้นมา หุงหาอาหารให้หลานก่อนไปรับจ้างทำงานในไร่กลางแดดร้อน บ่อยครั้งลุงมักมีอาการวูบจากภาวะความดันต่ำ สองปีก่อน (2566) ลุงต้องหยุด พักรักษาตัวจากอาการน้ำท่วมปอดในโรงพยาบาลนับสัปดาห์ ทั้งสองชีวิตลุงและหลานใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก อาหารหลักช่วยบรรเทา ความหิวโหย คือปลาตัวเล็ก ๆ ที่พอหาได้ในลำห้วยใกล้บ้าน

ดิ้นรนทุกวิถีทาง เพื่อความอยู่รอด

“พอคิดถึงหลานทีไรก็บอกตัวเองว่า หยุดไม่ได้ ๆ ต้องทำงาน เพื่อให้มีเงินซื้ออาหารเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ยิ่งอาการทรุดบ่อยรายได้ก็ยิ่งน้อย บางวันไม่มีเงินซื้อข้าว สงสารหลานมากถ้ามีโอกาสผมอยากให้เขาได้เรียนสูง ๆ ให้เขามีอนาคตดี ๆ เหมือนคนอื่น ตอนนี้ทางเดียวที่ผมทำได้ คือพยายามไม่ให้เขาขาดเรียน” ลุงพูดด้วยน้ำเสียงระทมทุกข์ใบหน้าหม่นหมอง

ไม่สู้ก็อด...เด็กต้องทำงานหนักอย่างไม่มีทางเลือก

มือเล็ก ๆ ข้างซ้ายถือกระป๋อง อีกมือหนึ่งข้างขวาหยิบเมล็ดข้าวโพดลงหลุมด้วยความคล่องแคล่ว ท่ามกลางแดดที่แผดเผาเกินเด็กวัย 8 ขวบอย่าง “น้องนินจา” จะทนไหวแต่เขาก็ทนเพราะอยากแบ่งเบาภาระของลุงคนเดียว ที่เขามีอยู่ “วันเสาร์หนู จะไปรับจ้างปลูกข้าวโพดในไร่ ทุกครั้งที่ได้เงินมา 50-60 บาท ก็เอาไปฝากลุงเอาไว้ ลุงจะได้มีเงินไว้ซื้อข้าวครับ”