“น้องชะอม”

“นางฟ้าตัวน้อย” บนดอยสูง

แม่มีครอบครัวใหม่ พ่อบวชเป็นพระ ตั้งแต่ “น้องชะอม” ยังเรียนอยู่ชั้นอนุบาล 3 จากวันนั้นเป็นต้นมา น้องชะอมและพี่ชายต้องใช้ชีวิตระหกระเหินเดินทางไปอาศัยอยู่กับย่าทวดในบ้านเก่าหลังเล็ก ๆ หลังคาผุพังบนดอยสูง

ตัวเล็กแต่หัวใจไม่เล็ก

แม้ว่าบ้านของย่าทวดจะเก่า เสาบ้านเริ่มโย้เย้แล้ว แต่ในตอนนี้ที่นี่ก็คือที่พักพิงที่ดีที่สุดสำหรับสองพี่น้องได้ซุกตัวพักอาศัยนอน “น้องชะอม” วัย 8 ขวบ ไม่อยากเป็นเพียงแค่ผู้อยู่อาศัยเท่านั้น เธอจึงพยายามรับหน้าที่ทำงานบ้านเพื่อตอบแทนบุญคุณของย่าทวด ทั้งล้างถ้วยล้างจาน ป้อนข้าว ป้อนยาและเช็ดตัวให้กับ “เทียด” (พ่อและแม่ของย่าทวด) ซึ่งท่านทั้งสองคนเป็นผู้ป่วยติดเตียงมานานนับปีแล้ว ส่วนพี่ชายวัย 13 ปี ก็ไปช่วยงานที่ค่ายมวยและฝึกซ้อมมวย พอมีเงินเก็บเล็ก ๆ น้อย ๆ พี่ชายก็จะซื้อขนมติดไม้ติดมือมาฝากน้องสาวเสมอ

ปีแล้วปีเล่า เฝ้ารอแม่กลับมา

ทำงานหนักเกินกำลังเด็กเกือบทุกวัน “น้องชะอม” เริ่มอ่อนแรงและเหนื่อยล้าจึงนั่งทิ้งตัวลงข้างกองไฟ เพื่อให้ร่างกายได้รู้สึกผ่อนคลายจากงานบ้านมากมายที่ต้องทำ การบ้านก็ต้องรีบเร่งทำให้เสร็จก่อนพลบค่ำ ยิ่งดึก ยิ่งเงียบสงัด เด็กหญิงตัวน้อยกำลังเผชิญกับความโดดเดี่ยวและอ้างว้าง ไม่นานนักเสียงสะอื้นอันแผ่วเบา กลับกลายเป็นเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณบ้าน “หากวันนี้ยังมีแม่อยู่คงจะอบอุ่นมากกว่ากองไฟไหน ๆ” น้องชะอมกำลังนั่งก้มหน้าร้องไห้กระซิก ย่าทวดยืนมองหลานด้วยความสงสารจับใจ ค่อย ๆ ก้าวเดินลงจากบันไดมานั่งข้าง ๆ แล้วเอื้อมมือโอบร่างเด็กน้อยไว้แนบอก ณ เวลานี้ ไออุ่นเดียวที่ช่วยทำให้น้องชะอมอบอุ่นหัวใจ คือ อ้อมกอดของทวด

ใครจะกอดนางฟ้าตัวน้อย ในวันที่ย่าทวดไม่อยู่

“ซะอึอออระ กะมาเจอออดิแหล่ ต่าซิยาดิบ่า” ย่าทวดพูดด้วยภาษากะเหรี่ยงซึ่งมีความหมายว่า “เป็นห่วงมาก ๆ แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร” เพราะรู้ดีว่าตอนนี้ ตัวเองก็อายุมากแล้ว ไม่รู้ว่าจะอยู่ดูแลหลานไปได้ถึงเมื่อไหร่ ? ย่าทวดพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยพร้อมถอนหายใจยาว

ขอสองมือท่านผู้มีจิตเมตตา ช่วยโอบอุ้ม “นางฟ้าตัวน้อย” ให้พวกเธอ ได้มีแรงต่อสู้เอาชนะอุปสรรคและผ่านพ้นในช่วงเวลายากลำบากนี้ไปให้ได้