ไม่อายทำกิน “ฮาดี” พ่อค้าขายไอศกรีม จ.สตูล
“ไอติมมั้ยครับ ไอติมมาแล้วครับ” ฮาดีตะโกนเรียกลูกค้าพลางก้มลงตักไอศกรีมเป็นก้อนกลม ๆ ใส่ขนมปัง โรยด้วยถั่วลิสงคั่ว ราดช็อกโกแลตตามลงไปแล้วยื่นให้เด็กน้อยที่กำลังยืนชะเง้อมองด้วยความตื่นเต้นอยากลิ้มลอง
เมื่อหลายปีก่อน “ฮาดี” เป็นเพียงผู้ช่วยของพ่อทำไอศกรีมที่บ้าน พ่อเป็นคนขับซาเล้งพ่วงข้างวิ่งออกขายรอบ ๆ หมู่บ้าน ภาพในความทรงจำของ “ฮาดี” เป็นแบบนั้นมาตลอด จนกระทั่งปี 2566 พ่อเสียชีวิตกะทันทัน ฮาดีจึงต้องรับบทเป็น “พ่อค้าขายไอศกรีม” แทนพ่อไปโดยปริยาย ด้วยครอบครัวของฮาดีเป็นครอบครัวใหญ่ แม่จึงต้องแบกภาระหนักเลี้ยงลูกทั้ง 6 คน น้อง 4 คนกำลังอยู่ในวัยเรียน พี่สาวของฮาดีจึงออกไปทำงานต่างจังหวัดเพื่อหารายได้มาช่วยเหลือค่าใช้จ่ายในครอบครัว ส่วน “ฮาดี” ต้องช่วยแม่ขายไอศกรีมในวันหยุดเรียนหารายได้เสริมอีกทาง
“เวลาเจอลูกค้าโดนแซวโดนหยอก ผมรู้สึกเขินมากครับ เดิมทีผมก็ไม่เคยออกมาขายไอติมเองเลย ช่วงแรก ๆ ผมจะให้แม่นั่งซ้อนท้ายออกมาขายกับผมด้วย แต่ตอนนี้ผมไม่อายแล้วครับที่ต้องมาขับซาเล้งพ่วงข้างเร่ขายไอติม รู้สึกสนุกเพราะได้คุยกับลูกค้า วันไหนถ้าขายไอติมหมดเร็ว ผมก็จะกลับมาทำไอศรีมเพิ่มเอง เพราะตอนนี้จำสูตรทำไอติมได้หมดแล้วช่วยแบ่งเบางานของแม่ได้เยอะมากเลยครับ”
“ฮาดี” เป็นเด็ก ซี.ซี.เอฟ. จังหวัดสตูล ตั้งแต่ ป.3 จนถึงปัจจุบันกำลังศึกษาระดับปริญญาตรี สาขาวิชาการปกครองและกฎหมายมหาชน มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา “ผมเลือกเรียนสาขาวิชาการปกครองและกฎหมายมหาชน เพราะผมอยากทำงานรับราชการ อยากมีงานที่มั่นคงและอยากทำงานเพื่อช่วยเหลือสังคม แม้ว่าตอนนี้ผมยังไม่มีรายได้ที่มากพอ แต่เมื่อไหร่ที่น้องตัวเล็ก ๆ วิ่งเข้ามาซื้อไอศกรีมแต่มีเงินไม่พอซื้อ ผมก็แจก ๆ แถม ๆ ไปครับ อยากให้น้อง ๆ มีความสุขบ้าง เพราะตัวผมเองในวันนี้ก็มีความสุขจากการได้รับจากผู้อุปการะและมูลนิธิ ซี.ซี.เอฟ.ฯ ผมมีความสุขที่ได้ขายไอศกรีมอาชีพที่พ่อของผมเคยทำครับ” พ่อค้าคนขยันเล่าให้ฟังอย่างอารมณ์ดีขณะนั่งขูดมะพร้าวเพื่อเตรียมทำไอศกรีม
เผยแพร่เมื่อ : 29 ตุลาคม 2567